LSD (dietyloamid kwasu lizergowego) to syntetyczny halucynogen. Pod jego wpływem dochodzi do wielogodzinnych „podróży” (zniekształceń percepcyjnych i halucynacji). Jako że efekty działania LSD dotyczą także emocji, postrzegania świata i siebie – jest ono określane mianem psychodeliku. Przez kilka dekad LSD było jednym z najbardziej rozpowszechnionych halucynogenów. Obecnie mamy do czynienia z wieloma substancjami syntetycznymi działającymi podobnie do LSD. Odurzenie tymi środkami jest mało przewidywalne w skutkach.

Pierwszej syntezy LSD dokonał Albert Hoffman, pracownik farmaceutycznej firmy SANDOZ. Miało to miejsce w 1938 roku, a otrzymany lek miał pobudzać funkcjonowanie układu oddechowego i krążeniowego. Sam wynalazca, po przypadkowym spożyciu leku, odczuł jego uboczne, halucynogenne działanie. Najpoważniejsze próby medycznego stosowania LSD dotyczyły psychiatrii. Tu pionierem był Stanislav Grof, amerykański psychiatra czeskiego pochodzenia. Pomimo, że można znaleźć w literaturze fachowej wiarygodne opisy efektów terapeutycznych LSD (w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych opublikowano ponad tysiąc badań dotyczących około 40 tysięcy pacjentów), to wykorzystanie psychodeliku nigdy nie stało się kanonem w psychiatrii.

Najczęstszą formą psychodeliku są kolorowe, zwane blotterami, papierowo-kartonowe znaczki, które nasączone roztworem LSD. Są one kwadratowe, o wielkości mniej więcej paznokcia i przedstawiają symbole i motywy graficzne (najczęściej związane z pop-kulturą.